மூத்தோன் சொல்
மாயாஜால வித்தை ஒன்றை
மனிதர்கள் பார்த்து வியக்கிறார்கள்
மயக்கும் ஜாலங்களால்
மனை திரும்ப மறக்கிறார்கள்
வித்தைகளில் மூழ்கியதால்
வீண் பொழுதாய்க் கரைந்தது காலம்
வீட்டு நினைவு வருகும் முன்னே
வேறு வித்தைக்கு நகர்ந்தார்கள்
வண்ண வண்ணக் கூடாரங்கள்
வானளாவ அலங்காரங்கள்
மேலே ஏற்றிக் கீழே தள்ளும்
காலமென்ற ராட்டினம்.
கண்முன்னே காணாமல் போகும்
காற்றைப் போல் கடந்து செல்லும்
கைக்குள் சிக்காமல் நழுவும்
கணம் என்ற மாயாவி.
இரட்டிப்பாய்த் தருவதாய்க் கூறி
இருப்பதையும் பிடுங்கிக்கொள்ளும்
வாழ்வென்னும் சூதாடி.
இன்பமென்ற விஷ முலாம் பூசி
இன்னலைத் தன்னுள்ளே புதைத்து
இளமைக்குள் முதுமையை வைத்து
இழுத்துச் செல்லும் தந்திரவாதி
இரக்கமற்ற மந்திரவாதி
வேடிக்கை என்னவென்றால்
வேடிக்கை காட்டுபவரும் – அதை
வேடிக்கை பார்ப்பவரும்
வேறு வேறு இல்லையாம்
விதையாய் இருக்கும் வரை
வெளிச்சம் இருப்பதை அறியோமென்பதால்
விவரமறிந்த வயோதிகன் ஒருவன்
வித்தைகள் செய்வதை நிறுத்தச் சொல்லி
விடாமல் கத்திக் கொண்டிருக்கிறான்
இந்த கவிதைத் தொகுப்பின் முந்தைய பகுதிகளைப் படிக்க இங்கே சொடுக்கவும்
