யமுனா வீடு – 32

அவள் மட்டுமே எதிர்கொள்ளக்கூடிய
ஒரு அழைப்பு வருகிறது
பேச ஆரம்பிக்கிறாள்
நீண்ட உரையாடல்
இதற்காகத்தான் அழைத்தேன் என்றவராகத்தான் இருக்கக்கூடும்
யாருடைய துயரங்களாக இருந்தாலும்
தீர்வுக்கு முன்னொரு ஆறுதலாக
அவர்களிடம்
தலையைக் கோதுவதைப்போல
பேசியிருப்பாள்
துளிர்த்த சிறு கண்ணீரை
புன்னகையாக மாற்றியிருப்பாள்
சிறு குழந்தை முத்தமிட்டதைப்போல
கைகளை இறுகப்பற்றிக்கொண்டதொரு உணர்வைத் தத்திருப்பாள்
மனம் அமைதியடைகிறது
கனவு போல முடிந்துவிடும்
ஒரு கதை யமுனாவிடம் முடிகிறது
இன்னொரு கதை யமுனாவிடம் ஆரம்பிக்கிறது