நரகத்தில் சிந்திய செல்லாக்காசுகள்
குத்தும் ஈட்டிகளைப் போல்
கூரான மரங்களைக் கொண்ட
கானகம் ஒன்றில்
காத்துக்கிடந்தேன்
எங்கிருந்தோ வீழும்
பெயர் தெரியா ஜீவன்கள்
எங்கு பார்த்தாலும்
கதறலும் அலறலுமாய்
எங்கோ யாருக்கோ
மன்னிப்புக் கேட்டபடி
கெஞ்சும் சில குரல்கள்
தன்னைத் தானே
சபித்தபடி சில குரல்கள்
தாங்க முடியா தாகத்தால்
தன் குருதியையே குடித்து
கிழிந்து தொங்கும்
சதைகளை கட்டிச் சேர்த்திழுத்து
அங்கும் இங்குமாய்
அலையும் இலக்கற்ற
அடிமைகளைக் கண்டு
அவர்களின் பால் பரிவு கொண்டு
அருகே சென்று நின்றேன்
திடுக்கிட்ட ஜீவன்கள்
திடீரென்று ஓலமிட்டன
தன் நிலை மறந்துபோய்
என் நிலை கீழென பழித்து
எள்ளி நகையாடின
இது எங்கள் இடம்
இது எங்கள் சொத்து
வெளியே போ
ஒழிந்து போ
கூக்குரல் இட்டபடி
கூடிய கூட்டத்தைக் கண்டு
அன்பெனும் பொற் காசுகளை
அவர்கள் மேல் வீசிப் பார்த்தேன்
ஆரவாரங்களால் அவை
காணாமல் போயின
அமைதியாய் விலகி நடந்தேன்
மீண்டும் அழுகுரல்களும் ஓலங்களும்
மீளாத்துயரமும்
ஒரு விருப்பம்தான் போலும்
இந்த கவிதைத் தொகுப்பின் முந்தைய பகுதிகளைப் படிக்க இங்கே சொடுக்கவும்