திரும்பும் திசை எங்கும் ஓலம்
பார்க்கும் கண்களில் கண்ணீர்
நேயம் மருகி வஞ்சகம் குடி கொண்டு
அரக்கனாக ஆடும் மானிட உலகம்…!
கொடிய நோயெனவும் இயற்கை
அனர்த்தம் எனவும் மனித மோதல்
எனவும் காணும் இடமெடல்லாம்
நிரம்பி வழியும் மனித உடல்கள்…!
நாகரீகமெனும் எனும் பெயரில்
அழகிய புடவையை நான்காய் கிழித்து அங்காங்கே அரை நிர்வாணமாய் அலையும்
ஆரம்பகாலமதை உயிர்ப்பிக்கும் மானிடன்…!
உணர்வுகள் புதைத்து சுயம் தொலைத்து
அனைத்துமே தனக்கென்று அடங்காத
ஆசையில் பணமென்றால் போதுமென்று
உறவை விடுத்து மடையனாய் ஓடுகின்றான்…!
உயிர் பிரிந்தால் அரை ஞான் கயிறு
கூட எனக்கில்லை என்ற நிலை மறந்து
சூட்சுமமாய் சூழ்ச்சிகள் செய்து பிறர்
நிலமதை அபகரித்து ஏப்பமிடுகின்றான்….!
பிடரியில் பின்தொடரும் மரணத்தை
மறந்து எலும்பிலா நாவை ருசித்து
சூழ் உரைத்து குடும்பங்களை குலைத்து
பிறர் கண்ணீரில் இன்புறுகின்றான்….!
மனிதனெனும் நிலையை மறந்து
மிருகமாய் உருமாறி கலகங்களுக்கு
விதை தூவி இன்புறும் ஜடங்களே
உயிர்கள் அனைத்தும் உவந்தோ
கசந்தோ மரணமதை சுவைத்தே
மடிய வேண்டும் என்பதை நினைவில் கொள்…!